English
sheyda21 guestbook (375) Sign guestbook
ﺯﻣﺎﻥﻫﺎﯼ ﻗﺪﯾﻢ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮕﯽ ﺭﺍﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺟﺎﺩﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪﻋﮑﺲِﺍﻟﻌﻤﻞ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﺪ،ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺟﺎﯾﯽﻣﺨﻔﯽ ﮐﺮﺩ.ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻧﺪﯾﻤﺎﻥﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﯽﺗﻔﺎﻭﺕ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓﻣﯽﮔﺬﺷﺘﻨﺪ.ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﻫﻢ ﻏﺮﻭﻟﻨﺪ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﭼﻪﺷﻬﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻈﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﺣﺎﮐﻢ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮﻋﺠﺐ ﻣﺮﺩ ﺑﯽﻋﺮﺿﻪﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ…ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﺳﻂ ﺭﺍﻩﺑﺮﻧﻤﯽﺩﺍﺷﺖ.ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻏﺮﻭﺏ،ﯾﮏ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﺎﺭﻣﯿﻮﻩ ﻭ ﺳﺒﺰﯾﺠﺎﺕ ﺑﻮﺩ،ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺳﻨﮓ ﺷﺪ.ﺑﺎﺭﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺯﺣﻤﺘﯽﺑﻮﺩ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﺳﻂ ﺟﺎﺩﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭﺁﻥ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭﯼ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ.ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﮐﯿﺴﻪﺍﯼ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﻭﺳﻂ ﺟﺎﺩﻩ ﻭ ﺯﯾﺮﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﮐﯿﺴﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺳﮑﻪﻫﺎﯼ ﻃﻼ ﻭ ﯾﮏﯾﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ.ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﯾﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ:“ﻫﺮ ﺳﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻌﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﯾﮏ ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺮﺍﯼﺗﻐﯿﯿﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ
ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻗﻔﺲ ﺑﺴﺖ ﻣﺴﻴﺮ ﻧﻔﺴﻢ ﺭﺍ/ﺣﺎﻻ ﻛﻪﺩﺭﻯ ﻫﺴﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮﻯ ﻧﻴﺴﺖ/ﺣﺎﻻ ﮐﻪﻣﻘﺪﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﮕﯿﺮﻡ،ﺳﯿﻼﺏ ﻣﺮﺍﺑﺮﺩﻩﻭﺍﺯﻣﻦ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﯿﺴﺖ،ﺑﮕﺬﺍﺭﮐﻪ ﺩﺭﻫﺎ ﻫﻤﮕﯽﺑﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﭘﺸﺖﺩﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﻝﻣﯽﺭﻭﺩﺯﺩﺳﺘﻢﺻﺎﺣﺒﺪﻻﻥﺧﺪﺍ ﺭﺍﺩﺭﺩﺍﮐﻪﺭﺍﺯﭘﻨﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺁﺷﮑﺎﺭﺍ ﮐﺸﺘﯽﺷﮑﺴﺘﮕﺎﻧﯿﻢﺍﯼﺑﺎﺩﺷﺮﻃﻪ ﺑﺮﺧﯿﺰﺑﺎﺷﺪﮐﻪﺑﺎﺯﺑﯿﻨﻢ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺁﺷﻨﺎ ﺭﺍ ﺩﻩﺭﻭﺯﻩﻣﻬﺮﮔﺮﺩﻭﻥﺍﻓﺴﺎﻧﻪﺍﺳﺖﻭ ﺍﻓﺴﻮﻥﻧﯿﮑﯽﺑﺠﺎﯼﯾﺎﺭﺍﻥ ﻓﺮﺻﺖ ﺷﻤﺎﺭ ﯾﺎﺭﺍ ﺩﺭﺣﻠﻘﻪﮔﻞﻭﻣﻞﺧﻮﺵﺧﻮﺍﻧﺪﺩﻭﺵ ﺑﻠﺒﻞﻫﺎﺕﺍﻟﺼﺒﻮﺡﻫﺒﻮﺍﯾﺎ ﺍﯾﻬﺎ ﺍﻟﺴﮑﺎﺭﺍ ﺍﯼﺻﺎﺣﺐﮐﺮﺍﻣﺖﺷﮑﺮﺍﻧﻪﯼ ﺳﻼﻣﺖﺭﻭﺯﯼﺗﻔﻘﺪﯼ ﮐﻦ ﺩﺭﻭﯾﺶ ﺑﯿﻨﻮﺍ ﺭﺍ ﺁﺳﺎﯾﺶﺩﻭﮔﯿﺘﯽﺗﻔﺴﯿﺮﺍﯾﻦﺩﻭﺣﺮﻑ ﺍﺳﺖﺑﺎﺩﻭﺳﺘﺎﻥﻣﺮﻭﺕﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﺩﺭﮐﻮﯼﻧﯿﮑﻨﺎﻣﯽﻣﺎﺭﺍﮔﺬﺭ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪﮔﺮﺗﻮﻧﻤﯽ ﭘﺴﻨﺪﯼ ﺗﻐﯿﯽـﺭ ﮐﻦ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﺁﻥﺗﻠﺦﻭﺵﮐﻪﺻﻮﻓﯽﺍﻡﺍﻟﺨﺒﺎﺋﺜﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪﺍﺷﻬﯽ ﻟﻨﺎ ﻭ ﺍﺣﻠﯽ ﻣﻦ ﻗﺒﻠﺔ ﺍﻟﻌﺬﺍ ﺭﺍ ﻫﻨﮕﺎﻡﺗﻨﮕﺪﺳﺘﯽﺩﺭﻋﯿﺶﮐﻮﺵﻭ ﻣﺴﺘﯽﮐﺎﻥﮐﯿﻤﯿﺎﯼﻫﺴﺘﯽ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﮐﻨﺪ ﮔﺪﺍ ﺭﺍ ﺳﺮﮐﺶﻣﺸﻮﮐﻪﭼﻮﻥﺷﻤﻊﺍﺯﻏﯿﺮﺗﺖ ﺑﺴﻮﺯﺩﺩﻟﺒﺮﮐﻪﺩﺭﮐﻒﺍﻭ ﻣﻮﻣﺴﺖ ﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍ ﺁﺋﯿﻨﻪﯼﺳﮑﻨﺪﺭﺟﺎﻡﻣﯽﺍﺳﺖ ﺑﻨﮕﺮﺗﺎﺑﺮﺗﻮﻋﺮﺿﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻣﻠﮏ ﺩﺍﺭﺍ ﺧﻮﺑﺎﻥﭘﺎﺭﺳﯽﮔﻮﺑﺨﺸﻨﺪﮔﺎﻥ ﻋﻤﺮﻧﺪﺳﺎﻗﯽﺑﺪﻩ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺭﻧﺪﺍﻥ ﭘﺎﺭﺳﺎ ﺭﺍ ﺣﺎﻓﻆﺑﻪﺧﻮﺩﻧﭙﻮﺷﯿﺪﺍﯾﻦﺧﺮﻗﻪﯼﻣﯽ ﺁﻟﻮﺩﺍﯼ ﺷﯿﺦ ﭘﺎﮐﺪﺍﻣﻦ ﻣﻌﺬﻭﺭ ﺩﺍﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﺯﻧﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺟﻠﻮﻱ ﺩﺭ ﺩﻳﺪ.ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻭﻟﻲ ﻓﮑﺮ ﻣﻲ ﮐﻨﻢﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ،ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺗﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺮﺍﻱﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻫﻢ«.ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ»:ﺁﻳﺎﺷﻮﻫﺮﺗﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ؟«ﺯﻥ ﮔﻔﺖ» :ﻧﻪ،ﺍﻭ ﺑﻪﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﺎﺭﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﻪ«.ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ:»ﭘﺲ ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻮﻳﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﯿﻢ«.ﻋﺼﺮ ﻭﻗﺘﻲ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ،ﺯﻥ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮﺩ.ﺷﻮﻫﺮﺵﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺁﻣﺪﻩ،ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺩﺍﺧﻞ«.ﺯﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪﺧﺎﻧﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﮐﺮﺩ.ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺍﺧﻞﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻳﻢ«.ﺯﻥ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﻴﺪ» :ﭼﺮﺍ«؟!ﻳﮑﻲ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺷﺎﺭﻩﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ»:ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺛﺮﻭﺕ ﺍﺳﺖ«.ﻭ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﺩﻳﮕﺮ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ»:ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖﺍﺳﺖ.ﻭ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ،ﺣﺎﻻ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﮐﺪﺍﻡ ﻳﮏ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎﺷﻮﻳﻢ«.ﺯﻥ ﭘﻴﺶ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﺎﺟﺮﺍﺭﺍ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮﺩ.ﺷﻮﻫـﺮ ﮔﻔﺖ»:ﭼﻪ ﺧﻮﺏ،ﺛـﺮﻭﺕ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺛﺮﻭﺕﺷﻮﺩ« !ﻭﻟﻲ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮﺩ ﻭﮔﻔﺖ»:ﭼﺮﺍ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﮑﻨﻴﻢ؟«ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ،ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﮐﺮﺩ»:ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﮐﻨﻴﻢﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻮﺩ«.ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﮐﺮﺩﻧﺪ.ﺯﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭﮔﻔﺖ»:ﮐﺪﺍﻡ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﻭﻣﻬﻤﺎﻥ ﻣﺎﺳﺖ«.ﻋﺸﻖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺛﺮﻭﺕ ﻭﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ.ﺯﻥ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﻴﺪ»:ﺷﻤﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﺮﺍ ﻣﻲﺁﻳﻴﺪ؟«ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ»:ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎﺛﺮﻭﺕ ﻳﺎ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻲ ﮐﺮﺩﻳﺪ،ﺑﻘﻴﻪﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﺛﺮﻭﺕﻭ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ« !ﺁﺭﯼ...ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖﺁﻭﺭﺩﯾﺪ
ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺳﺮ ﮐﻼﺱ ﮔﻔﺖ ﮐﺴﯽ ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﺩﯾﺪﻩ؟ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ. . . :ﻧﻪ! . . . ﺍﺳﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ ﮐﺴﯽ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻩ؟ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ. . . :ﻧﻪ! . . . ﺍﺳﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ ﮐﺴﯽ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﮐﺮﺩﻩ؟ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ. . . :ﻧﻪ! . . . ﺍﺳﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﮐﺴﯽ ﻋﻘﻞ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ؟ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ. . : ﻧﻪ! .. ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ﮔﻔﺖ ﮐﺴﯽ ﺻﺪﺍﯼ ﻋﻘﻞ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻩ؟ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ. . :ﻧﻪ! . . ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ﮔﻔﺖ ﮐﺴﯽ ﻋﻘﻞ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﮐﺮﺩﻩ؟ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ. . :ﻧﻪ! . . ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻋﻘﻞ ﻧﺪﺍﺭﻩ!!!
ﺁﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺷﺎﺩ ﻭﺧﻨﺪﺍﻧﯿﺪ!ﯾﮑﻨﻔﺮﺩﺭ ﺁﺏ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﯽ ﺳﭙﺎﺭﺩ ﺟﺎﻥ.ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯼ ﺩﺍﺋﻢ ﻣﯿﺰﻧﺪﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺗﻨﺪ ﻭ ﺗﯿﺮﻩ ﻭ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﮐﻪﻣﯽﺩﺍﻧﯿﺪ.ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﺴﺖ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﻝ ﺩﺳﺖﯾﺎﺑﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻦ،ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺩ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﭘﻨﺪﺍﺭﯾﺪﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﺴﺘﯿﺪ ﺩﺳﺖ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﯽ ﺭﺍﺗﺎ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽّ ﺑﻬﺘﺮ ﺭﺍ ﭘﺪﯾﺪ ﺁﺭﯾﺪ،ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺒﻨﺪﯾﺪﺑﺮﮐﻤﺮﻫﺎﺗﺎﻥ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ،ﺩﺭ ﭼﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻣﻦ؟ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﯿﻬﻮﺩ ﺟﺎﻥﻗﺮﺑﺎﻥ!ﺁﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺴﺎﻁ ﺩﻟﮕﺸﺎ ﺩﺍﺭﯾﺪ!ﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻔﺮﻩ،ﺟﺎﻣﻪ ﺗﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻦ؛ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ.ﻣﻮﺝ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽﮐﻮﺑﺪﺑﺎﺯ ﻣﯽﺩﺍﺭﺩ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﺩﺭﯾﺪﻩﺳﺎﯾﻪﻫﺎﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭ ﺩﯾﺪﻩﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﻠﻌﯿﺪﻩ ﺩﺭﮔﻮﺩ ﮐﺒﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﯿﺘﺎﺑﺶﺍﻓﺰﻭﻥﻣﯽﮐﻨﺪ ﺯﯾﻦ ﺁﺑﻬﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥﮔﺎﻩ ﺳﺮ،ﮔﻪ ﭘﺎ.ﺁﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ!ﺍﻭ ﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﻬﻨﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﭘﺎﯾﺪ،ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻭ ﺍﻣّﯿﺪ ﮐﻤﮏ ﺩﺍﺭﺩﺁﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺳﺎﺣﻞ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯿﺪ!ﻣﻮﺝ ﻣﯽﮐﻮﺑﺪ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺳﺎﺣﻞ ﺧﺎﻣﻮﺵﭘﺨﺶ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩﺑﺲ ﻣﺪﻫﻮﺵﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﻧﺎﻥ،ﻭﯾﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻣﯽﺁﯾﺪ:"-ﺁﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ..."ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺎﺩ ﻫﺮ ﺩﻡ ﺩﻟﮕﺰﺍﺗﺮ،ﺩﺭ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺎﺩ ﺑﺎﻧﮓ ﺍﻭ ﺭﻫﺎﺗﺮﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﺑﻬﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻧﺰﺩﯾﮏﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺍﯾﻦ ﻧﺪﺍﻫﺎ:"-ﺁﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ..."ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ
ﺩﺭ ﺑﺎﻍ”ﺑﯽ ﺑﺮ ﮔﯽ”ﺯﺍﺩﻡ.. ﻭ ﺩﺭ ﺛﺮﻭﺕ ﻓﻘﺮ ﻏﻨﯽ ﮔﺸﺘﻢ… ﻭ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﺷﺪﻡ… ﻭ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ،ﺩﻡ ﺯﺩﻡ… ﻭ ﺩﺭ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺩﺍﺷﺘﻢ… ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﻻﯼ ﻏﺮﻭﺭ،ﻗﺎﻣﺖ ﮐﺸﯿﺪﻡ… ﻭ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺶ،ﻃﻌﺎﻣﻢ ﺩﺍﺩﻧﺪ… ﻭ ﺍﺯ ﺷﻌﺮ،ﺷﺮﺍﺑﻢ ﻧﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ… ﻭ ﺍﺯ ﻣﻬﺮ،ﻧﻮﺍﺯﺷﻢ ﮐﺮﺩﻧﺪ… ﻭ”ﺣﻘﯿﻘﺖ”ﺩﯾﻨﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺭﺍﻩِ ﺭﻓﺘﻨﻢ… ﻭ”ﺧﯿﺮ”ﺣﯿﺎﺗﻢ ﺷﺪ ﻭ ﮐﺎﺭِ ﻣﺎﻧﺪﻧﻢ… ﻭ”ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ”ﻋﺸﻘﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯼ ﺯﯾﺴﺘﻨﻢ
ﺳﻼﻣﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ،ﺳﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﮔﺮﯾﺒﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻛﺴﯽ ﺳﺮﺑﺮﻧﯿﺎﺭﺩ ﻛﺮﺩ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻦ ﻭﺩﯾﺪﺍﺭﯾﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ. ﻧﮕﻪ ﺟﺰ ﭘﯿﺶ ﭘﺎﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ، ﻛﻪ ﺭﻩ ﺗﺎﺭﯾﻚ ﻭﻟﻐﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﻭﮔﺮ ﺩﺳﺖ ﻣﺤﺒﺖ ﺳﻮﯼ ﻛﺲ ﯾﺎﺯﯼ، ﺑﻪ ﺍﻛﺮﺍﻩ ﺁﻭﺭﺩ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺑﻐﻞ ﺑﯿﺮﻭﻥ؛ ﻛﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﺳﺨﺖ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﻧﻔﺲ ﻛﺰﮔﺮﻣﮕﺎﻩ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺑﺮﻭﻥ،ﺍﺑﺮﯼ ﺷﻮﺩ ﺗﺎﺭﯾﻚ. ﭼﻮ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﯾﺴﺘﺪ ﺩﺭ ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ. ﻧﻔﯽ ﻛﺎﯾﻨﺴﺖ،ﭘﺲ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﭼﺸﻢ ﺯ ﭼﺸﻢ ﺩ.ﺳﺘﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﯾﺎ ﻧﺰﺩﯾﻚ؟ ﻣﺴﯿﺤﺎﯼ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩ ﻣﻦ ﺍﯼ ﭘﯿﺮ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﭼﺮﻛﯿﻦ! ﻫﻮﺍ ﺑﺲ ﻧﺎﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﺍﻧﻪ ﺳﺮﺩ ﺍﺳﺖ....ﺁﯼ..... ﺩﻣﺖ ﮔﺮﻡ ﻭﺳﺮﺕ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺩ! ﺳﻼﻣﻢ ﺭﺍ ﺗﻮ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻮﯼ،ﺩﺭ ﺑﮕﺸﺎﯼ! ﻣﻨﻢ ﻣﻦ ﻣﯿﻬﻤﺎﻥ ﻫﺮ ﺷﺒﺖ،ﻟﻮﻟﯽ ﻭَﺵ ﻣﻐﻤﻮﻡ. ﻣﻨﻢ ﻣﻦ ﺳﻨﮓ ﺗﯿﭙﺎ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﯼ ﺭﻧﺠﻮﺭ. ﻣﻨﻢ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﭘﺴﺖ ﺁﻓﺮﯾﻨﺶ،ﻧﻐﻤﻪ ﻧﺎﺟﻮﺭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻣﻢ،ﻧﻪ ﺍﺯﺯﻧﮕﻢ،ﻫﻤﺎﻥ ﺑﯽ ﺭﻧﮓ ﺑﯽ ﺭﻧﮕﻢ. ﺑﯿﺎ ﺑﮕﺸﺎﯼ ﺩﺭ،ﺑﮕﺸﺎﯼ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ. ﺣﺮﯾﻔﺎ!ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﺎ!ﻣﯿﻬﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﻭﻣﺎﻫﺖ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺝ ﻣﯿﻠﺮﺯﺩ. ﺗﮕﺮﮔﯽ ﻧﯿﺴﺖ،ﻣﺮﮔﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﺻﺪﺍﯾﯽ ﮔﺮ ﺷﻨﯿﺪﯼ،ﺻﺤﺒﺖ ﺳﺮﻣﺎ ﻭﺩﻧﺪﺍﻥ ﺳﺖ. ﻣﻦ ﺍﻣﺸﺐ ﺁﻣﺪﺳﺘﻢ ﻭﺍﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ. ﺣﺴﺎﺑﺖ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﺟﺎﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ. ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﻛﻪ ﺑﯿﮕﻪ ﺷﺪ،ﺳﺤﺮﺷﺪ، ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺁﻣﺪ؟ ﻓﺮﯾﺒﺖ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ،ﺑﺮﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺧﯽ ﺑﻌﺪﺍﺯ ﺳﺤﺮﮔﻪ ﻧﯿﺴﺖ. ﺣﺮﯾﻔﺎ!ﮔﻮﺵ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ، ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﺳﯿﻠﯽ ﺳﺮﺩ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺳﺖ. ﻭﻗﻨﺪﯾﻞ ﺳﭙﻬﺮ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺪﺍﻥ،ﻣﺮﺩﻩ ﯾﺎ ﺯﻧﺪﻩ، ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕِ ﺳﺘﺒﺮﻇﻠﻤﺖ ﻧﻪ ﺗﻮﯼ ﻣﺮﮒ ﺍﻧﺪﻭﺩ، ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺳﺖ. ﺣﺮﯾﻔﺎ!ﺭﻭﭼﺮﺍﻍ ﺑﺎﺩﻩ ﺭﺍﺑﻔﺮﻭﺯ،ﺷﺐ ﺑﺎ ﺭﻭﺯ ﯾﻜﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺳﻼﻣﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ. ﻫﻮﺍ ﺩﻟﮕﯿﺮ،ﺩﺭﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ،ﺳﺮﻫﺎ ﺩﺭﮔﺮﯾﺒﺎﻥ، ﺩﺳﺘﻬﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ؛ ﻧﻔﺴﻬﺎ ﺍﺑﺮ،ﺩﻟﻬﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﻭﻏﻤﮕﯿﻦ، ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺍﺳﻜﻠﺘﻬﺎﯼ ﺑﻠﻮﺭ ﺁﺟﯿﻦ، ﺯﻣﯿﻦ ﺩﻟﻤﺮﺩﻩ،ﺳﻘﻒ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ، ﻏﺒﺎﺭ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻣﻬﺮ ﻭﻣﺎﻩ، ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺳﺖ. "ﻣﻬﺪﯼ ﺍﺧﻮﺍﻥ ﺛﺎﻟﺚ"
ﻭ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺭﺱ ﻫﺎﯼ ﺷﮕﻔﺖﻣﻦ!ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﮐﯿﻨﻪ ﺗﻮ ﺯ ﻣﺮﮒ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺎﻝﻋﻄﺸﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪﻥ ﺟﺮﺋﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺟﺎﻭﯾﺪ ﺩﺭﻭﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﺠﺎﯾﺒﺖ،ﺩﺭﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺯﺭﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎﺗﺖ ﻣﯽ ﺭﯾﺨﺘﯽ،ﻣﺮﺍﺑﯿﺘﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ–ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﯾﺮ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﭘﺮﻫﻮﻝ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩ،ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﯽﻋﺸﻘﯽ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻭﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻧﯿﺰﻫﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺁﻥﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯼ»ﺍﺭﺍﺩﺕ«ﺍﺳﺖ،ﻭﺁﻥﺑﯿﺘﺎﺑﯽ ﭘﺮ ﻧﯿﺎﺯ ﻭ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﺩﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﯾﺸﺎﻭﻧﺪﺍﺳﺖ،ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺩﻭ ﺭﻭﺡ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﭘﺮﻫﺮﺍﺱ ﺅ ﺧﻔﻘﺎﻥ ﺁﻭﺭ ﺍﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪﻋﺎﻟﻤﯿﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺰﺑﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻫﻢ ﻭﻃﻨﺎﻥ ﻫﻤﻨﺪﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﻫﻤﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪﺧﻮﯾﺸﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻦ ﺯﻣﯿﻦ،ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﯾﺶ ﻭ ﺩﺭﺳﺎﯾﻪ ﺯﻣﺎﻥ،ﭘﺪﺭ ﺧﻮﯾﺶ،ﮐﻪ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺯﻣﯿﻦ ﻭﺯﻣﺎﻧﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺳﺎﮐﻨﺎﻥ ﺧﺎﮎ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭﻋﻨﺼﺮ ﺁﺏ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺧﺎﮎ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻭﺁﺭﺍﻣﻨﺪ ﻭﺷﺎﺩﻧﺪ،ﺳﯿﺮﻧﺪ ﻭ ﺳﯿﺮﺍﺑﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺍﻧﺪﻭﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ،ﮐﻪ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺩﻻﻻﻥ ﭼﺴﺖ ﻭ ﭼﺎﺑﮏﺁﻧﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﻭ ﻫﺎﯼ ﻭﺭﺍﺝ ﻭ ﺳﺒﮏ ﻣﻐﺰﯼ ﮐﻪﻣﯿﺎﻥ ﺣﻔﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻭ ﺑﻮﻧﺎﮎﺩﻫﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺟﻮﯼ ﻫﺎﯼ ﻟﺠﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﻟﺰﺝ ﻭﭘﺮ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺧﻢ ﮔﻮﺵ ﻫﺎ،ﻣﯿﺂﯾﻨﺪ ﻭ ﻣﯿﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﻭﭼﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ؟ ﻭ ﺗﻮ ﺁﻣﻮﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻭﺭﻭﺡ ﺧﻮﯾﺸﺎﻭﻧﺪ ﺭﺍ،ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﺍﯾﻦ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭﺯﻣﯿﻦ ﺑﯿﺪﺭﺩ،ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﺑﯿﺘﺎﺏﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺳﺖ،ﻭﻣﻦ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺧﻮﯾﺸﺎﻭﻧﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻦ!ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﯿﻤﺎﯾﺖ ﻫﺮﺍﺱ ﻏﺮﺑﺖ ﭘﯿﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﺍﺭﺗﻌﺎﺵ ﭘﺮ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺳﺨﻨﺖ ﺷﻮﻕ ﻓﺮﺍﺭﭘﺪﯾﺪﺍﺭ!ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﺗﺒﻌﯿﺪﯼ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﻭﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﯿﻐﻪ ﯼ ﻣﺮﻣﻮﺯ ﻭ ﻧﺎ ﭘﯿﺪﺍﯼ ﻧﮕﺎﻩﺗﻮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻋﻤﻖ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﭘﺮ ﻏﻮﻏﺎ ﯾﺖ،ﺁﻥ ﻣﻦﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﺧﻮﯾﺸﺘﻨﻢ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﺶ ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﯽﺳﺮﻭﺩ،ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ»ﺍﯼ ﺩﺭ ﻭﻃﻦﺧﻮﯾﺶ ﻏﺮﯾﺐ، «ﻫﻤﻮﻃﻦ ﻣﻨﯽ ﻭ ﻣﺎ ﺳﺎﮐﻨﺎﻥﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺩﯾﮕﺮﯾﻢ ﻭ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﻭﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﯽ،ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪﻋﺪﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺍﯾﻦ ﺳﻘﻒ ﺳﺎﺩﻩ ﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭﻧﻘﺶ ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ،ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﺁﺷﻨﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﻧﺒﻮﻩ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﺑﯽ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏﺧﻼﯾﻖ،ﺑﺎﺯ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻮﯼﺧﻮﺵ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﺸﺎﻡ»ﺑﻮﺩﻧﻢ«ﺭﺍ ﭘﺮﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻓﻀﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺗﻮﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ»ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦﻏﺮﺑﺖ«ﺁﺳﻮﺩﻡ ﻭ ﺷﮑﯿﺒﺎﺋﯿﻢ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﯼﺑﯿﺮﺣﻢ ﻭ ﺳﻨﮕﯿﻦ»ﺯﯾﺴﺘﻦ– «ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ،ﺑﻪ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺗﻮ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻘﻒ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﺑﯿﺪﺭﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺳﺮﻡ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ،ﻧﯿﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﻡ ﺯﺩﻥ ﺭﺍﻭ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻭ ﻏﺮﺑﺖ ﺭﺍ ﻭﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺩﺭ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺭﺍ ﻭ ﺳﮑﻮﺕﺭﻧﺞ ﺁﻭﺭ ﺩﺭ ﺑﺤﺒﻮﺣﻪ ﯼ ﻫﯿﺎﻫﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺑﯿﮑﺴﯽﻫﺮﺍﺱ ﺁﻭﺭ ﺩﺭ ﺍﺯ
ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻜﯽ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﯽﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ.ﺑﺎ ﺍﯾﻨﻜﻪ ﻫﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﻫﻮﺍ ﺯﯾﺎﺩ ﺧﻮﺏ ﻧﺒﻮﺩﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺍﺑﺮﯼ ﺑﻮﺩ،ﺩﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝِ ﻫﻤﯿﺸﻪ،ﭘﯿﺎﺩﻩﺑﺴﻮﯼ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﻛﻪ ﺷﺪ،ﻫﻮﺍ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻭﺧﺎﻣﺖﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻭ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺷﺪﯾﺪﯼﺩﺭﮔﺮﻓﺖ.ﻣﺎﺩﺭ ﻛﻮﺩﻙ ﻛﻪ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺒﺎﺩﺍﺩﺧﺘﺮﺵ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﺘﺮﺳﺪﯾﺎ ﺍﯾﻨﻜﻪ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺑﻼﯾﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ،ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮﺵﺑﺮﻭﺩ.....ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺩﯾﺪﻥ ﺑﺮﻗﯽ ﻛﻪﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻨﺠﺮﯼ ﺩﺭﯾﺪ،ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑﻣﺪﺭﺳﻪ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩ.ﺍﻭﺍﺳﻂ ﺭﺍﻩ،ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺵﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﺭﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮﺩ،ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﺮﻗﯽ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﻣﯿﺸﺪ،ﺍﻭ ﻣﯽ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ،ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﻛﺮﺩ ﻭﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﺩﻭ ﺍﯾﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺩﻓﻌﻪ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﯽﺷﺪ.ﺯﻣﺎﻧﯿﻜﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺧﺘﺮﻙﺭﺳﺎﻧﺪ،ﺷﯿﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻛﺸﯿﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﭘﺮﺳﯿﺪ":ﭼﻜﺎﺭ ﻣﯽ ﻛﻨﯽ؟ﭼﺮﺍ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﺑﯿﻦ ﺭﺍﻩﻣﯽ ﺍﯾﺴﺘﯽ؟"ﺩﺧﺘﺮﻙ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ"،ﻣﻦ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﻛﻨﻢﺻﻮﺭﺗﻢ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻨﻈﺮ ﺑﯿﺎﯾﺪ،ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺭﺩﻣﺮﺗﺐ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻋﻜﺲ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ".ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺣﺎﻣﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﻭﻫﻨﮕﺎﻡ ﺭﻭﯾﺎﺭﻭﯾﯽ ﺑﺎ ﻃﻮﻓﺎﻧﻬﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽﻛﻨﺎﺭﺗﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ.ﺩﺭ ﻃﻮﻓﺎﻧﻬﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﻨﯿﺪ.
ﻗﺼﻪ ﺍﺯﺣﻨﺠﺮﻩ ﺍﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﺑﻐﺾ/ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ/ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ/ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﻭﺍﺯﻫﺎ ﺣﺮﻑ ﺁﺧﺮ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ/ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﺗﻮ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﻢ/ﺣﺮﻑ ﻣﻦ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎﺳﺖ**************************
گریز
از هم گريختيم
و آن نازنين پياله دلخواه را، دريغ
بر خاك ريختيم!
جان من و تو تشنه پيوند مهر بود،
دردا كه جان تشنه خود را گداختيم!
بس دردناك بود جدائي ميان ما،
از هم جدا شديم و بدين درد ساختيم
ديدار ما كه آن همه شوق و اميد داشت،
اينك نگاه كن كه سراسر ملال گشت،
و آن عشق نازنين كه ميان من و تو بود،دردا كه چون جواني ما پايمال گشت!
با آن همه نياز كه من داشتم به تو،
پرهيز عاشقانه من ناگريز بود.
من بارها به سوي تو آمدم، ولي
هر بار دير بود!
اينك من و توايم دو تنهاي بي نصيب،
هر يك جدا گرفته ره سرنوشت خويش.
سرگشته در كشاكش طوفان روزگار،
گم كرده همچو آدم و حوا بهشت خويش!
از هم گريختيم
و آن نازنين پياله دلخواه را، دريغ
بر خاك ريختيم!
جان من و تو تشنه پيوند مهر بود،
دردا كه جان تشنه خود را گداختيم!
بس دردناك بود جدائي ميان ما،
از هم جدا شديم و بدين درد ساختيم
ديدار ما كه آن همه شوق و اميد داشت،
اينك نگاه كن كه سراسر ملال گشت،
و آن عشق نازنين كه ميان من و تو بود،دردا كه چون جواني ما پايمال گشت!
با آن همه نياز كه من داشتم به تو،
پرهيز عاشقانه من ناگريز بود.
من بارها به سوي تو آمدم، ولي
هر بار دير بود!
اينك من و توايم دو تنهاي بي نصيب،
هر يك جدا گرفته ره سرنوشت خويش.
سرگشته در كشاكش طوفان روزگار،
گم كرده همچو آدم و حوا بهشت خويش!
*پرﻭﺍﻧﻪ* ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ،ﺍﯼ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻧﺎﻛﺎﻣﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺷﻌﻠﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺩ ﭘﺮﺕ ﭘﺮﻭﺍ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﭘﺮﻭﺍﯼ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﻓﺮﺩﺍ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺳﻮﺩﺍ ﻣﻜﻦ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻬﺎﯼ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ،ﺍﯾﻦ ﺩﻟﻬﺎ ﺩﮔﺮ ﺩﺭﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺑﺰﻡ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﻫﻢ،ﺩﮔﺮ ﺩﺭﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ،ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺎﺩﻩ ﻫﺎ ﻣﺴﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺟﺰ ﺍﺷﻚ ﺣﺴﺮﺕ،ﺳﺎﻏﺮ ﻫﺴﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﭘﺮﻭﺍ ﻛﻦ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ،ﻛﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺩ ﭘﺮﺕ ﺭﺍ ﯾﻜﺪﻡ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﺕ ﺭﺍ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ،ﺁﻥ ﺷﻤﻊ ﺍﻣﯿﺪ ﺷﺎﻡ ﺗﺎﺭﺕ ﺁﺧﺮ ﺳﺤﺮ ﮔﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺷﻤﻊ ﻣﺰﺍﺭﺕ ﻫﻤﺎ ﻣﯿﺮ ﺍﻓﺸﺎﺭ
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭﻡﺑﺎ ﮐﻮﻩ ﻏﻤﺖ ﺳﻨﮓ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮﺭﻡﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﻦ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﻟﻮﻧﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭﻡﺑﺎ ﮐﻮﻩ ﻏﻤﺖ ﺳﻨﮓ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮﺭﻡﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﻦ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﻟﻮﻧﺪﺑﺸﮑﻮﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﮐﻮﻩ ﺩﻣﺎﻭﻧﺪ ﻏﺮﻭﺭﻡﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﯾﯽ ﺍﺳﺖﺗﻨﻬﺎ ﺳﺮ ﻣﻮﯾﯽ ﺯ ﺳﺮ ﻣﻮﯼ ﺗﻮ ﺩﻭﺭﻡﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﺗﻮ ﮔﺬﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﺯﺧﻮﯾﺶﺗﻮ ﻗﺎﻑ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻦ ﻭ ﻣﻦ ﻋﯿﻦ ﻋﺒﻮﺭﻡﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﺒﺎﻟﻢﮐﺰ ﺗﯿﺮﻩ ﯼ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮﻡ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﯼ ﻧﻮﺭ
ا
خدا و کودک
کودکی که آماده تولد بود نزد خدا رفت و از او پرسید:
می گویند فردا شما مرا به زمین میفرستید، اما من به این کوچکی وبدون هیچ کمکی چگونه می توانم برای زندگی به آنجا بروم؟
خداوند پاسخ داد: در میان تعداد بسیاری از فرشتگان،من یکی را برای تو در نظر گرفته ام، او از تو نگهداری خواهد کرد
اما کودک هنوزاطمینان نداشت که می خواهد برود یا نه،گفت : اما اینجا در بهشت، من هیچ کاری جز خندیدن وآواز خواندن ندارم و این ها برای شادی من کافی هستند.
خداوند لبخند زد: فرشته تو برایتآواز خواهد خواند و هر روز به تو لبخندخواهد زد تو عشق او را احساس خواهی کرد و شاد خواهی بود
کودک ادامه داد: من چگونه می توانم بفهمم مردم چه میگویند وقتی زبان آنها را نمی دانم؟...
خداوند او را نوازش کرد و گفت: فرشتهّ تو، زیباترین و شیرینترین واژه هایی را که ممکن است بشنوی در گوش تو زمزمه خواهد کرد و با دقت و صبوری به تو یاد خواهد داد که چگونه صحبت کنی.
کودک با ناراحتی گفت: وقتی می خواهم با شما صحبت کنم ،چه کنم؟
اما خدا برای این سوال هم پاسخی داشت: فرشته ات دست هایت را در کنار هم قرار خواهد داد و به تو یاد می دهد که چگونه دعا کنی.
کودک سرش را برگرداند و پرسید: شنیده ام که در زمین انسان های بدی هم زندگی می کنند،چه کسی ازمن محافظت خواهد کرد؟
فرشته ات از تو مواظبت خواهد کرد ،حتی اگر به قیمت جانش تمام شود.
کودک با نگرانی ادامه داد: اما من همیشه به این دلیل که دیگر نمی توانم شما را ببینم ناراحت خواهم بود.
خداوند لبخند زد و گفت: فرشته اتهمیشه دربارهّ من با تو صحبت خواهد کرد و به تو راه بازگشت نزد من را خواهد آموخت،گر چه من همیشه در کنار تو خواهم بود
در آن هنگام بهشت آرام بود اما صداهایی از زمین شنیده می شد.
کودک فهمید که به زودی باید سفرش را آغاز کند.
او به آرامی یک سوال دیگر از خداوند پرسید:
خدایا !اگر من باید همین حالا بروم پس لطفآ نام فرشته ام را به من بگویید..
خداوند شانهّ او را نوازش کرد و پاسخ داد:
نام فرشته ات اهمیتی ندارد، می توانی او را ...
*** مـادر***
صدا کنی
خدا و کودک
کودکی که آماده تولد بود نزد خدا رفت و از او پرسید:
می گویند فردا شما مرا به زمین میفرستید، اما من به این کوچکی وبدون هیچ کمکی چگونه می توانم برای زندگی به آنجا بروم؟
خداوند پاسخ داد: در میان تعداد بسیاری از فرشتگان،من یکی را برای تو در نظر گرفته ام، او از تو نگهداری خواهد کرد
اما کودک هنوزاطمینان نداشت که می خواهد برود یا نه،گفت : اما اینجا در بهشت، من هیچ کاری جز خندیدن وآواز خواندن ندارم و این ها برای شادی من کافی هستند.
خداوند لبخند زد: فرشته تو برایتآواز خواهد خواند و هر روز به تو لبخندخواهد زد تو عشق او را احساس خواهی کرد و شاد خواهی بود
کودک ادامه داد: من چگونه می توانم بفهمم مردم چه میگویند وقتی زبان آنها را نمی دانم؟...
خداوند او را نوازش کرد و گفت: فرشتهّ تو، زیباترین و شیرینترین واژه هایی را که ممکن است بشنوی در گوش تو زمزمه خواهد کرد و با دقت و صبوری به تو یاد خواهد داد که چگونه صحبت کنی.
کودک با ناراحتی گفت: وقتی می خواهم با شما صحبت کنم ،چه کنم؟
اما خدا برای این سوال هم پاسخی داشت: فرشته ات دست هایت را در کنار هم قرار خواهد داد و به تو یاد می دهد که چگونه دعا کنی.
کودک سرش را برگرداند و پرسید: شنیده ام که در زمین انسان های بدی هم زندگی می کنند،چه کسی ازمن محافظت خواهد کرد؟
فرشته ات از تو مواظبت خواهد کرد ،حتی اگر به قیمت جانش تمام شود.
کودک با نگرانی ادامه داد: اما من همیشه به این دلیل که دیگر نمی توانم شما را ببینم ناراحت خواهم بود.
خداوند لبخند زد و گفت: فرشته اتهمیشه دربارهّ من با تو صحبت خواهد کرد و به تو راه بازگشت نزد من را خواهد آموخت،گر چه من همیشه در کنار تو خواهم بود
در آن هنگام بهشت آرام بود اما صداهایی از زمین شنیده می شد.
کودک فهمید که به زودی باید سفرش را آغاز کند.
او به آرامی یک سوال دیگر از خداوند پرسید:
خدایا !اگر من باید همین حالا بروم پس لطفآ نام فرشته ام را به من بگویید..
خداوند شانهّ او را نوازش کرد و پاسخ داد:
نام فرشته ات اهمیتی ندارد، می توانی او را ...
*** مـادر***
صدا کنی
. ﻋﯿﺪ ﺁﻣﺪﻭﺧﻨﺪﻩﺑﻪ ﻟﺒﺎﻥ ﺷﺪ/ﺑﺎ ﺳﺎﺯ ﺩﻟﻢ ﺷﺎﺩﻭﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺯﺩﻡ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﺁﻫﻨﮓ/ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﺪ. . .ﻋﯿﺪ ﻓﻄﺮ ﻣﺒﺎﺭﮎ. . .ﻋﯿﺪ ﻓﻄﺮ،ﺭﻭﺯﭼﯿﺪﻥ ﻣﯿﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﺍﺳﺘﺠﺎﺑﺖ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺑﺎﺩ. . . . .ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻫﺎ ﺗﻤﻮﻡ ﻣﯿﺸﻪ،ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽﺩﺍﺭﻡ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺭﻩ ﺗﻤﻮﻡﻣﯿﺸﻪ. . . . . .ﺍﺳﺘﺸﻤﺎﻡ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﯼ ﻋﯿﺪ ﻓﻄﺮ ﺍﺯﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﮔﻮﺍﺭﺍﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﭘﺎﮐﺘﺎﻥ. . .ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻪﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻧﻮ ﻋﯿﺪ/ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﺖ ﺑﺎﺩ ﺍﻣﺮﻭﺍ. . .ﻋﯿﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ،ﺑﯿﺎ/ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﺪﯾﻢ ﺯﺑﯿﮕﺎﻧﻪ،ﺑﯿﺎ ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﺖ ﺑﻮﺩﯾﻢ/ﯾﮏ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻪﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺎ. . .
داغ تو دارد این دلم
بی همگان به سر شود ، بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم ، جای دگر نمی شود
بی تو برای شاعری واژهخبر نمی شود
بغض دوباره دیدن ات هست و بدر نمی شود
فکر رسیدن به تو ، فکر رسیدن به من
از تو به خود رسیده ام اینکه سفر نمی شود
دلم اگر به دست تو به نیزه ای نشان شود
برای زخم نیزه ات سینهسپر نمی شود
صبوری و تحمل ات همیشهپشت شیشه ها
پنجره جز به بغض تو ابری و تر نمی شود
به فکر سر سپردنم به اعتماد شانه ات
گریه بخشایش من که بی ثمر نمی شود
همیشگی ترین من ، لاله نازنین من
بیا که جز به رنگ تو ، دگر سحر نمی شود
بی همگان به سر شود ، بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم ، جای دگر نمی شود
بی همگان به سر شود ، بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم ، جای دگر نمی شود
بی تو برای شاعری واژهخبر نمی شود
بغض دوباره دیدن ات هست و بدر نمی شود
فکر رسیدن به تو ، فکر رسیدن به من
از تو به خود رسیده ام اینکه سفر نمی شود
دلم اگر به دست تو به نیزه ای نشان شود
برای زخم نیزه ات سینهسپر نمی شود
صبوری و تحمل ات همیشهپشت شیشه ها
پنجره جز به بغض تو ابری و تر نمی شود
به فکر سر سپردنم به اعتماد شانه ات
گریه بخشایش من که بی ثمر نمی شود
همیشگی ترین من ، لاله نازنین من
بیا که جز به رنگ تو ، دگر سحر نمی شود
بی همگان به سر شود ، بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم ، جای دگر نمی شود
ﺷﯿﺸﻪ ﯼ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﺴﺖ ﺍﺯﺩﻝ ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻘﺶ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪﺷﺴﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﺮﺑﯽ ﺭﻧﮓ ﻣﻦ ﺩﺭﻭﻥﻗﻔﺲ ﺳﺮﺩ ﺍﻃﺎﻗﻢ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﻣﯿﭙﺮﺩ ﻣﺮﻍﻧﮕﺎﻫﻢ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﻭﺍﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﭘﺮ ﻣﺮﻏﺎﻥﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺷﺴﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽﻫﺎﺳﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﺑﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﻟﺖﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻫﺎﺳﺖ ﻣﻦ ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ﮔﻞ ﻫﺎﯼﺍﻣﯿﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﯾﺎ ﻫﺎ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﻭ ﻧﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﻣﻦ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﮔﺮﭼﻪ ﺷﺐ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻫﺴﺖ ﺩﻝﻗﻮﯼ ﺩﺍﺭ ﮐﻪ ﺳﺤﺮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻦﻭ ﺗﻮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎﺳﺖ ............. ﮔﺎﻩ ﻣﯽﺍﻧﺪﯾﺸﻢ .... ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺍﯾﻦﻓﺎﺻﻠﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺗﻮ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺑﺨﺸﺶ ﺩﺍﺭﯼﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻣﺮﺍﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﺨﺸﯽ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﯿﺒﺨﺸﺪ ﻭ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﻣﺼﺮﻉ ﺷﻌﺮﯼﺯﯾﺒﺎ ﺳﻄﺮ ﺑﺮ ﺟﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦﻫﺴﺘﯽ ﺩﻓﺘﺮ ﻋﻤﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﺷﮑﻮﻫﯽﺩﯾﮕﺮ ﺭﻭﻧﻘﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﺴﺖ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﯽ ﺗﻮ ﺑﻪﻣﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﺨﺸﯽ ﯾﺎ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺁﻧﭽﻪﺭﺍ ﻣﯿﺒﺨﺸﯽ
ﺷﺐ ﻗﺪﺭﺍﺳﺖ ﻭﻣﺤﺘﺎﺝ ﺩﻋﺎﯾﻢ،ﺯﻋﻤﻖﺩﻝﺩﻋﺎﯾﯽ ﮐﻦ ﺑﺮﺍﯾﻢ،ﺍﮔﺮﺍﻣﺸﺐ ﺑﻪﻣﻌﺸﻮﻗﺖﺭﺳﯿﺪﯼ،ﺧﺪﺍﺭﺍﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﺷﮏﺩﯾﺪﯼ،ﮐﻤﯽ ﻫﻢﻧﺰﺩﺍﻭﯾﺎﺩﯼ ﺯﻣﺎﮐﻦ،ﮐﻤﯽ ﻫﻢﺟﺎﯼﻣﺎﺍﻭﺭﺍﺻﺪﺍﮐﻦ،ﺑﮕﻮ ﯾﺎﺭﺏ ﻓﻼﻧﯽ ﺭﻭﺳﯿﺎﻩﺍﺳﺖ،ﺩﻭﺩﺳﺘﺶ ﺧﺎﻟﯽ ﻭﻏﺮﻕ ﮔﻨﺎﻩﺍﺳﺖ.ﺍﻟﺘﻤﺎﺱﺩﻋﺎ
