کجایی ابجی نمیای روم

ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺗﺼﻨﯿﻒ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺍﻭﻥ ﺭﻭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺎﺣﺪﺍﻗﻞ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﻧﺪﯾﻢ ﻭ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ.ﺷﻌﺮﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺍﺯ ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ :ﻭﻓﺎ ﻧﻜﺮﺩﻱ ﻭ ﻛﺮﺩﻡ، ﺧﻄﺎ ﻧﺪﻳﺪﻱ ﻭ ﺩﻳﺪﻡﺷﻜﺴﺘﻲ ﻭ ﻧﺸﻜﺴﺘﻢ، ﺑُﺮﻳﺪﻱ ﻭ ﻧﺒﺮﻳﺪﻡﺍﮔﺮ ﺯ ﺧﻠﻖ ﻣﻼﻣﺖ، ﻭ ﮔﺮ ﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﺪﺍﻣﺖﻛﺸﻴﺪﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻛﺸﻴﺪﻡ، ﺷﻨﻴﺪﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪﻡﻛﻲ ﺍﻡ، ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺍﺷﻜﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻱ ﺗﻮ ﻫﺮﺷﺐﺯ ﭼﺸﻢ ﻧﺎﻟﻪ ﺷﻜﻔﺘﻢ، ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺷﻜﻮﻩ ﺩﻭﻳﺪﻡﻣﺮﺍ ﻧﺼﻴﺐ ﻏﻢ ﺁﻣﺪ، ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ، ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﮔﺰﻳﺪﻡﭼﻮ ﺷﻤﻊ ﺧﻨﺪﻩ ﻧﻜﺮﺩﻱ، ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺎﻫﻢﭼﻮ ﺑﺨﺖ ﺟﻠﻮﻩ ﻧﻜﺮﺩﻱ، ﻣﮕﺮ ﺯ ﻣﻮﻱ ﺳﭙﻴﺪﻡﺑﺠﺰ ﻭﻓﺎ ﻭ ﻋﻨﺎﻳﺖ، ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢﻧﺪﺍﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺒﺮﺩﻡ، ﻣﻼﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪﻡﻧﺒﻮﺩ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮔﺮﻳﺰﻱ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﻏﻢ ﺩﻝﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﻜﻮﻩ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺑﺪﻭﺵ ﻧﺎﻟﻪ ﻛﺸﻴﺪﻡﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺳﻤﻨﺪ ﺷﺘﺎﺏ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻲﭼﻮ ﮔﺮﺩ ﺩﺭ ﻗﺪﻡ ﺍﻭ، ﺩﻭﻳﺪﻡ ﻭ ﻧﺮﺳﻴﺪﻡﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺑﺨﺖ ﺯ ﺩﻳﺪﻩ، ﺯ ﭼﻬﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻭﻥﮔﻬﻲ ﭼﻮ ﺍﺷﻚ ﻧﺸﺴﺘﻢ، ﮔﻬﻲ ﭼﻮ ﺭﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪﻡﻭﻓﺎ ﻧﻜﺮﺩﻱ ﻭ ﻛﺮﺩﻡ، ﺑﺴﺮ ﻧﺒﺮﺩﻱ ﻭ ﺑﺮﺩﻡﺛﺒﺎﺕ ﻋﻬﺪ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪﻱ ﺍﻱ ﻓﺮﻭﻍ ﺍﻣﻴﺪﻡ؟ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﺩﻭﺭﻩﯼ ﭘﯿﺶ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﺎﺗﯿﺪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩﻫﺴﺘﻨﺪ ﺷﻨﯿﺪﻡﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺷﺪﻩﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ.ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﺩﺭﺑﺎﺭ ﺷﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪﺷﺎﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝﻣﯽ ﺩﻫﺪ.ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺑﺎﺧﺒﺮﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﺤﻮﯼ ﮐﻪ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪﺧﯿﺎﻧﺖ ﻧﺎﻣﺰﺩﺵ ﻧﺸﻮﺩ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻋﻘﯿﺪﻩﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﯼ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺰﺩﺵ ﺗﻐﯿﯿﺮﺩﻫﻨﺪ .ﻭﻟﯽ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﺟﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﺩﻥﻧﺎﻣﺰﺩﯼ ﻭ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ .ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ، ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻫﺪﯾﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻮﺩﻩ ، ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﺧﻮﺩﺭﻭﯼ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ...ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻣﺎﻩ ﻫﺎ ﺩﭼﺎﺭ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﺷﺪﻩ ﻭﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﻭ ﮐﻢ ﺣﺮﻑ ﻣﯽﺷﻮﺩ.ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﺍﻧﻘﻼﺏ ، ﻭﻗﺘﯽ ﺷﺎﻩ ﺍﺯﺩﻧﯿﺎ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ، ﺯﻥ ﻫﺎﯼ ﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻓﺮﺡ ،ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﮐﺸﻮﺭﯼ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎﺑﻪ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ .ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ، ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻋﺸﻖﺩﯾﺮﯾﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﭼﺎﺭ ﻋﺬﺍﺏ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ .ﻭ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺸﺪ.ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺭﺍﻣﯽ ﺳﺮﺍﯾﺪ

ﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽﺍﻓﺴﻮﺱ ﺍﻭ ﻫـــﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺪﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ،ﻭﻟﯽﺍﻓﺴﻮﺱ ﺍﻭ ﻫـــــــﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺪ ﻧﮕﺎﻫــــﺶ ﻣﯽ ﮐﻨــــــﻢ،ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺨـــﻮﺍﻧﺪ ﺭﺍﺯ ﭘﻨﻬـــــــﺎﻧﻢﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳــــــــﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻭ ﺻﺪ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻭﺻﺪ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻫـــــــﺮﮔﺰﻧﮕﺎﻫـــــــﻢ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪﺑﺮﮒ ﮔﻞ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻣﻦ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻦﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺍﻭﮔﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻟﻒ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺁﻭﯾﺨﺖ ﺗﺎﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻨﺪﺍﻧﺪ ﺷﺒﺎﻧﮕﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﯼﻣﻬﺘﺎﺏ:ﺳﺮ ﺭﺍﻫــــــﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﺵﺍﻭ ﺳﻼﻡ ﻣﻦ ﺭﺳﺎﻥ ﻭ ﮔﻮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻦﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱﭼﻮﻥ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺭﻭﯼﺑﺴـــــــــﺘﺮﺵ ﻟﻐﺰﯾﺪ ﯾﮑﯽ ﺍﺑﺮﻩﺳﯿﺎﻩ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﻣﻪ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪﺻﺒﺎ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:ﺻﺒﺎ ﺩﺳﺘﻢﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﺖ ﺑﮕﻮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭﻡ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽﺍﻓﺴﻮﺱ ﻭ ﺻﺪ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺯ ﺍﺑﺮﻩﺗﯿﺮﻩ ﺟﺮﻗﯽ ﺟﺴﺖ ﮐﻪ ﻗﺎﺻﺪ ﺭﺍﻣﯿﺎﻥ ﺭﻩ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﮐﻨﻮﻥ ﻭﺍﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺯﻫــــــﺮ ﺟﺎ ﺩﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﮐﻨـــــــﻢ ﻧﺠﻮﺍ ﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺍﻭﻫــــــﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺩ

ﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺍﻭ ﻫـــﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ،ﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺍﻭ ﻫـــــــﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﻧﮕﺎﻫــــﺶ ﻣﯽ ﮐﻨــــــﻢ،ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺨـــﻮﺍﻧﺪ ﺭﺍﺯ ﭘﻨﻬـــــــﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳــــــــﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻭ ﺻﺪ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻭ ﺻﺪ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻫـــــــﺮﮔﺰ ﻧﮕﺎﻫـــــــﻢ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺮﮒ ﮔﻞ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻣﻦ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺍﻭ ﮔﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻟﻒ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺁﻭﯾﺨﺖ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻨﺪﺍﻧﺪ ﺷﺒﺎﻧﮕﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﯼ ﻣﻬﺘﺎﺏ:ﺳﺮ ﺭﺍﻫــــــﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺍﻭ ﺳﻼﻡ ﻣﻦ ﺭﺳﺎﻥ ﻭ ﮔﻮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﭼﻮﻥ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺑﺴـــــــــﺘﺮﺵ ﻟﻐﺰﯾﺪ ﯾﮑﯽ ﺍﺑﺮﻩ ﺳﯿﺎﻩ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﻣﻪ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ﺻﺒﺎ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:ﺻﺒﺎ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﺖ ﺑﮕﻮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭﻡ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻭ ﺻﺪ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺯ ﺍﺑﺮﻩ ﺗﯿﺮﻩ ﺟﺮﻗﯽ ﺟﺴﺖ ﮐﻪ ﻗﺎﺻﺪ ﺭﺍ ﻣﯿﺎﻥ ﺭﻩ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﮐﻨﻮﻥ ﻭﺍﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﻫــــــﺮ ﺟﺎ ﺩﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮐﻨـــــــﻢ ﻧﺠﻮﺍ ﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺍﻭ ﻫــــــﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧد

¤ ﺍﻧﺎ ﻟﻠﻪ ﻭ ﺍﻧﺎ ﺍﻟﯿﻪ ﺭﺍﺟﻌﻮﻥ¤ﺍﻣﺮﻭﺯﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭ ﺷﺪﻡ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻭﺍﺳﻢﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﭘﯿﺸﻤﻮﻥ ﺭﻓﺖ0ﺍﻭﻥ ﺭﻭﻣﺜﻞ ﺁﺑﺠﯿﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯﺩﻭﺳﺘﺎﯼ ﻧﯿﻤﺒﺎﺯﻡ ﺑﻮﺩ ﺍﺳﻤﺶ ﺳﺎﺣﻞ ﻭ ﺍﻫﻞﺷﯿﺮﺍﺯ ﺑﻮﺩ ﻭﻗﺘﯽ ﺧﺒﺮ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﺑﻪﺟﺎﺵ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪﻡ ﮐﻪﺩﯾﮕﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺁﺑﺠﯽ ﺧﻮﺑﻢ ﭘﯿﺸﻢ ﻧﯿﺴﺖﻃﻮﺭﯼ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﺩﺍﻏﻮﻥ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪﺣﺎﻝﺳﺎﺒﻘﻪ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﯽ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﮔﺮﯾﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮﻩ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺣﺶ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺭﺣﻤﺘﺶﮐﻨﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺎﮎ ﻭ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﯿﻦﻣﻌﺼﻮ ﻣﯿﺘﺶ ﻣﻨﻮ ﺁﺗﯿﺶ ﻣﯽ ﺯﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽﺑﺮﺍﺵ ﺯﻭﺩ ﺑﻮﺩ ﺍﻭﻥ ﻧﻮ ﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮﺩﻭﺍﺳﻪ ﮐﻨﮑﻮﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ .ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺶﺭﻭ ﺯﯾﺎﺩ ﺣﺲ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﻻﻥ ﮐﻪ ﻧﯿﺲﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻢ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﻤﯿﻨﻪ ﻗﺪﺭ ﻓﺮﺻﺖﻫﺎﯾﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﯿﻢ ﻓﺮﯾﺐ ﻇﺎﻫﺮﺩﻧﯿﺎﯼ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﯾﻢ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪﻫﯿﺸﮑﯽ ﻭﻓﺎ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ¤ﺷﻨﯿﺪﻡﭼﻮﻥ ﻗﻮﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻤﯿﺮﺩ ﻓﺮﯾﺒﻨﺪﻩ ﺯﺍﺩ ﻭﻓﺮﯾﺒﺎ ﺑﻤﯿﺮﺩ ﺷﺐ ﻣﺮﮒ ، ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﺑﻪﻣﻮﺟﯽ ﺭَﻭﺩ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﯿﺮﺩ ﺩﺭﺁﻥ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻏﺰﻝ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺁﻥ ﺷﺐ ﮐﻪﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻏﺰﻟﻬﺎ ﺑﻤﯿﺮﺩ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺑﺮﺁﻧﻨﺪﮐﺎﯾﻦ ﻣﺮﻍ ﺷﯿﺪﺍ ﮐﺠﺎ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﮐﺮﺩ ﺁﻧﺠﺎﺑﻤﯿﺮﺩ ﺷﺐ ﻣﺮﮒ ﺍﺯ ﺑﯿﻢ ، ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺘﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﺍﺯﻣﺮﮒ ، ﻏﺎﻓﻞ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻤﯿﺮﺩ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪﮔﯿﺮﻡ ﮐﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﻧﺪﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﻗﻮﯾﯽ ﺑﻪﺻﺤﺮﺍ ﺑﻤﯿﺮﺩ ﭼﻮ ﺭﻭﺯﯼ ﺯﺁﻏﻮﺵ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪﺷﺒﯽ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﻤﯿﺮﺩ ﺗﻮ ﺩﺭﯾﺎﯼﻣﻦ ﺑﻮﺩﯼ ﺁﻏﻮﺵ ﻭﺍ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﯾﻦﻗﻮﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻤﯿﺮﺩ... _________________

ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﯾﺎﺑﻬﺮ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩﺭﻭﺡ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﯼﺻﺎﺣﺐ ﺭﻓﻌﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﮔﺮﺩﯼﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﻧﻮﺭﯾﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﻣﻪ ﻭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎﯼ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﺧﺎﮎ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﯾﺎﺩﻝ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﯼﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺷﻮﯼ ﻭ ﺧﺮﻣﻦ ﺍﺧﺘﺮﮔﺮﺩﯼﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﮔﻨﺞ ﻧﻬﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﺍﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢﻫﺴﺘﯽ ﮐﻮﻥ ﻭ ﻣﮑﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﯾﺎﻟﻔﻆ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﯼﻫﻤﻪ ﯼ ﺭﻓﻌﺖ ﺭﺍﻫﻤﻪ ﯼ ﻋﺰﺕ ﺭﺍﻫﻤﻪ ﯼ ﺷﻮﮐﺖ ﺭﺍﺑﻬﺮ ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﮔﺮﺩﯼﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﺁﺳﻤﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﺍﺧﺘﺮﺍﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﺭﻓﻌﺖ ﻭ ﺷﻮﮐﺖ ﻭ ﺷﺄﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﻋﺰﺕ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﺁﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﯾﺎﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﻣﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﺷﯽﻣﻬﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﺷﻮﯼ ﻭ ﺳﺨﺖ ﻣﻌﻄﺮ ﺑﺎﺷﯽﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﺑﺎﻍ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﺟﻨﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﺭﻭﯼ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﺑﺤﺮﮔﻔﺘﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﯾﺎﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺧﯿﻠﯽﮐﻮﺗﺎﻩﭘﺎﯼ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﯼﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻣﻮﺝ ﺷﻮﯼﻣﻬﺮ ﺭﺍ ﻣﻬﺮ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﺷﻮﯼﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﺑﯿﮑﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍﺑﯿﮑﺮﺍﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﻧﺎﻗﺺ ﻭ ﻣﺤﺪﻭﺩﻡﺑﻬﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﻢﻃﺎﻗﺖ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺗﻮﺍﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﺻﺒﺤﺪﻡ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﯾﺎﻟﺐ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﯼﻋﺴﻞ ﻭ ﻗﻨﺪ ﺑﺮﯾﺰﺩ ﺍﺯ ﺗﻮﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥﺟﺎﻥ ﺷﻮﯼ ﻋﺸﻖ ﺷﻮﯼ ﻣﻬﺮ ﺷﻮﯼ ﺯﺭﮔﺮﺩﯼﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﮔﻞ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﯾﺪ ﺯﻟﺒﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﺑﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﺩﮔﺮﯼ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﯾﺎﻓﺖﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺩﮔﺮﯼ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺟﺴﺖﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺣﯿﺎﺕﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺬﺕ ﺟﺎﻥﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺍﻭ ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺁﻥﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺤﺮﻭﻣﻢﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﻣﻦ ﺧﺎﻟﯿﺴﺖﺯﺍﻥ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﮐﻪ ﺩﻣﺪ ﺍﺯ ﺍﻓﻖ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺍﻭﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺍﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﺳﺖﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺍﻭ ﺟﺎﻥ ﺍﺳﺖﺟﺎﻥ ﺭﻭﺯﻡ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ، ﻟﺬﺕ ﺟﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﺭﻭﺡ ﻧﻮﺭﻡ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ، ﺭﻭﺡ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﮐﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻋﻠﻢ ﺳﻮﺍﻝﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﯾﺎﻣﻌﻨﯽ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍﺑﻬﺮ ﻣﻦ ﺷﺮﺡ ﺩﻫﯽﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻣﻨﻄﻖ ﻭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﻗﺪﺭﺕ ﺷﺮﺡ ﻭ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﺩﺭ ﭘﯽ ﻋﺸﻖ ﺷﺪﻡﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﺋﯿﻨﻪ ﯼ ﺍﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﯿﻨﻢﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻋﻄﺮﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻦ ﮔﻞﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﻡ ﺟﺎﻧﭙﺮﻭﺭ ﻣﺸﮑﯿﻦ ﻧﺴﯿﻢﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﭘﺮﺵ ﻧﺒﺾ ﺳﺤﺮﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﺩﺭﺗﭙﺶ ﻗﻠﺐ ﭼﻤﻦﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺭﻭﺋﯿﺪﻥ ﺑﺎﻍﺍﺯ ﺩﻝ ﺳﺒﺰﺗﺮﯾﻦ ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎﺭﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﭘﺮ ﺯﺩﻥ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪﺩﺭ ﭼﻤﻨﺰﺍﺭ ﺩﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰﺗﺮﯾﻦ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽﺑﻠﮑﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽﺑﻠﮑﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮﺑﯽ، ﻫﻤﻪ ﯼﺭﻋﻨﺎﯾﯽﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﺑﻮﺩ

ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻤﯽﺑﺎﺭﯾﺪ……….ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﻤﯽﺯﺩ…………ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﯽ ﺍﺵ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﺐﻭ ﭘﯿﺸﺶ ﻫﯿﭻ ﺷﺐ…………..ﺍﺯﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﻑ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺖﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭﯼ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽﻭ ﻋﺰﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﮐﺮﺩﯼ………ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼﯾﮏ ﻧﺖ ﺑﻮﺩ………ﻧﻪ ﯾﮏﭘﺮﺩﻩ…….ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﻢ ﭘﺮﺩﻩ………..ﺩﯾﮕﺮﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺣﺮﻣﺖﻧﺪﺍﺷﺖ……………ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ))ﻫﺎ((ﮐﺮﺩﻡ…………….ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺮﻑ….:.))ﻋﺰﯾﺰ ﺍﻣﺸﺐ ﻧﺮﻭ ﺑﺮﻑ ﻫﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺮﻓﺘﺘﻨﺖ(………(ﻭ ﺗﻮ………….ﺳﺎﺩﻩ ﺣﺘﯽ ﺑﯽ ﻫﯿﭻﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﮐﻼﻣﯽﺭﻓﺘﯽ………..ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻓﺮﺩﺍﯼﺩﯾﺸﺐ……………………ﻋﺠﺐﻓﺎﺻﻠﻪ ﯼ ﻧﮕﺎﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﯾﺎﺩﮐﺮﺩﯼ…………

)ﺷﻌﺮﯼ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﯿﻦ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﺷﻤﻊ ﺟﻮﺍﻧﯽ...ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺷﻤﻊ ﺭَﻩ ﻛﺮﺩﻡ،ﻛﻪ ﯾﺎﺑﻢ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻧﺠُﺴﺘﻢ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻭ،ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻡﺟﻮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﻛﻨﻮﻥ ﺑﺎ ﺑﺎﺭ ﭘﯿﺮﯼ ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻛﻮﺭﻩ ﺭﺍﻩِﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﺩِﯾﺎﺭ ﺩﯾﺮﯾﻦ،ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏﺑﯿﻨﺪ،ﻫﻤﺮﻫﺎﻥِﻛﺎﺭﻭﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍﻫﻢ،ﺷﻜﺮ ﺧﻮﺍﺑﯽّ ﻭ ﺭﺅﯾﺎﯾﯽ ﭼﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺍﯼ ﮔُﻞ ﺷﺒﯿﺨﻮﻥ ﺧﺰﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼّﺗﻠﺨﯽ ﺑﻮﺩ،ﺯﺁﻥﺧﻮﺍﺏِﺧﻮﺵ ﻣﺴﺘﯽ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﻣﻢ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﺁﻟﻮﺩ،ﺷﻬﺪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﻮﯾﯽ،ﺍﻻ ﺍﯼ ﻫﻤﺰﺑﺎﻥِﺩﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﻪ ﮔﻮﯾﻢ؟ ﺷﻜﻮﻩ ﯼ ﺑﯽ ﻫﻤﺰﺑﺎﻧﯽ ﺭﺍﻧﺴﯿﻢ ﺯﻟﻒ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻛﻮ؟ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﮒ ﺧﺰﺍﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺳﺮﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻡ،ﻫﻮﺍﯼ ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﮔﺮﺩﺷﯽ ﺩﺍﺭﯼ،ﺑﻼﯼ ﺟﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺑﺮﻣﮕﺮﺩﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﺑﻼﯼِﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺮﯼ[ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ]ﺍﺯ ﺷﻌﺮ ﺷﯿﺮﯾﻦِﺭﻭﺍﻥ ﮔﻔﺘﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﻘﺎ ﺟﻮﯾﻨﺪ،ﻋﻤﺮ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﯽ ﺭﺍ

ﺧﺪﺍﯾﺎ،ﺣﮑﻤﺖ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﺮﻣﯿﺪﺍﺭﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﮐﻦ، ﺗﺎ ﺩﺭﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺴﻮﯾﻢ ﻣﯽ ﮔﺸﺎﯾﯽ،ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﻧﺒﻨﺪﻡ،ﻭ ﺩﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﻢ ﻣﯿﺒﻨﺪﯼ،ﺑﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻧﮕﺸﺎﯾﻢ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﺖ ﺑﺴﭙﺎﺭ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﯿﺎﯾﺶ ﺧﻮﯾﺶ، ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﻧﺒﺮﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﮔﻮﯾﺪ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺯﯾﺒﺎﯾﻢ،ﺗﻮ ﺍﯼ ﻭﺍﻻﺗﺮﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺩﻧﯿﺎﯾﻢ،ﺷﺮﻭﻉ ﮐﻦ،ﯾﮏ ﻗﺪﻡ ﺑﺎ ﺗﻮ، ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺎﻣﻬﺎﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺵ ﺑﺎ ﻣﻦ

ﺟﻤﻼﺗﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﻤﭽﻮﻥ:ﺑﺮﻧﺎﺭﺩﺷﺎﻭ-ﺗﻮﻟﻮﺳﺘﻮﯼ-ﺍﻧﯿﺸﺘﯿﻦ-ﮔﻮﺗﻪ-ﺩﻭﻣﺎﻭ...ﻣﺮﺍﻗﺐﺑﺎﺷﯿﺪﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽﺭﺍﮐﻪﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺭﯾﺪﺑﺪﺳﺖﺁﻭﺭﯾﺪﻭﮔﺮﻧﻪﻧﺎﭼﺎﺭﺧﻮﺍﻫﯿﺪﺑﻮﺩﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽﺭﺍﮐﻪﺑﺪﺳﺖﺁﻭﺭﺩﻩﺍﯾﺪﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﯿﺪ(ﺟﺮﺝ ﺑﺮﻧﺎﺭﺩ ﺷﺎﻭ)ﻓﺮﻕﺍﻧﺴﺎﻥﻭﺳﮓﺩﺭﺁﻧﺴﺖﮐﻪﺍﮔﺮﺑﻪﺳﮕﯽﻏﺬﺍﺑﺪﻫﯽﻫﺮﮔﺰﺗﻮﺭﺍﮔﺎﺯﻧﺨﻮﺍﻫﺪﮔﺮﻓﺖ.(ﺗﻮﻟﺴﺘﻮﯼ)ﺍﮔﺮﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯿﺪﺩﺭﺯﻧﺪﮔﯽﺩﻭﺳﺘﺎﻥﻭﻓﺎﺩﺍﺭﻭﯾﺎﺭﺍﻥﻏﻤﺨﻮﺍﺭﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﯿﺪ،ﮐﻢﻭﺧﯿﻠﯽﺩﯾﺮﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺷﻮﯾﺪ.(ﻫﺮﺷﻞ)ﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺷﺘﻦﮐﺴﺎﻧﯽﮐﻪﺩﻭﺳﺘﻤﺎﻥﻣﯽﺩﺍﺭﻧﺪﮐﺎﺭﺑﺰﺭﮔﯽﻧﯿﺴﺖ،ﻣﻬﻢﺁﻥﺍﺳﺖﺁﻧﻬﺎﯾﯽﺭﺍﮐﻪﻣﺎﺭﺍﺩﻭﺳﺖﻧﺪﺍﺭﻧﺪ،ﺩﻭﺳﺖﺑﺪﺍﺭﯾﻢ...(ﺣﻀﺮﺕ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ)ﻫﯿﭻﭼﯿﺰﺩﺭﺯﻧﺪﮔﯽﺷﯿﺮﯾﻦﺗﺮﺍﺯﺍﯾﻦﻧﯿﺴﺖﮐﻪﮐﺴﯽﺍﻧﺴﺎﻥﺭﺍﺩﻭﺳﺖﺑﺪﺍﺭﺩ.ﻣﻦﺩﺭﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽﺧﻮﺩﻫﺮﻭﻗﺖﻓﻬﻤﯿﺪﻩﺍﻡﮐﻪﻣﻮﺭﺩﻣﺤﺒﺖﮐﺴﯽﻫﺴﺘﻢ,ﻣﺜﻞﺍﯾﻦﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖﮐﻪﺩﺳﺖﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍﻋﻼﻡﺭﺍﺑﺮﺷﺎﻧﻪﺧﻮﯾﺶﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ...(ﭼﺎﺭﻟﺰ ﻣﻮﺭﮔﺎﻥ)ﺍﺯﻣﯿﺎﻥﮐﺴﺎﻧﯽﮐﻪﺑﺮﺍﯼﺩﻋﺎﯼﺑﺎﺭﺍﻥﺑﻪﺗﭙﻪﻫﺎﻣﯽﺭﻭﻧﺪﺗﻨﻬﺎﺁﻧﻬﺎﯾﯽﮐﻪﺑﺎﺧﻮﺩﭼﺘﺮﺑﻪﻫﻤﺮﺍﻩﻣﯽﺑﺮﻧﺪﺑﻪﮐﺎﺭﺧﻮﺩﺍﯾﻤﺎﻥﺩﺍﺭﻧﺪ(ﺁﻧﺘﻮﺍﻥ ﭼﺨﻒ)ﻫﯿﭻﮐﺲﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪﻣﺎﺭﺍﺑﻬﺘﺮﺍﺯﺧﻮﺩﻣﺎﻥﻓﺮﯾﺐ ﺩﻫﺪ. (ﮔﻮﺗﻪ)ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﺷﮑﺴﺖﻧﻤﯿﺨﻮﺭﻧﺪﺑﻠﮑﻪﺗﻨﻬﺎﺗﻼﺵﮐﺮﺩﻥﺷﺎﻥﺭﺍﻣﺘﻮﻗﻒﻣﯽﺳﺎﺯﻧﺪ(ﺍﺭﻧﺴﺖ ﻫﻤﯿﻨﮕﻮﯼ)ﮐﺴﯽﮐﻪﺗﺎﺑﻪﺣﺎﻝﻋﻤﻞﺍﺷﺘﺒﺎﻫﯽﺍﻧﺠﺎﻡﻧﺪﺍﺩﻩ،ﻫﯿﭻﮐﺎﺭﺗﺎﺯﻩﺍﯼﺍﻧﺠﺎﻡﻧﺪﺍﺩﻩﺍﺳﺖ(.ﺁﻟﺒﺮﺕ ﺍﻧﯿﺸﺘﻦ)ﺩﺭﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯼﻫﻤﺎﻧﻘﺪﺭﻟﺬﺕﻧﻬﻔﺘﻪﺍﺳﺖﮐﻪﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦﻫﺎﯼ ﺷﺪﯾﺪﻟﺬﺕﺩﺍﻧﺴﺘﻦﻭﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯼﺍﻧﻘﺪﺭﺍﺳﺖﮐﻪﺯﻧﺪﮔﯽﺧﯿﻠﯽﺍﺯﮐﻨﺠﮑﺎﻭﺍﻥﺭﺍﺑﻪﺑﺎﺩﺩﺍﺩﻩﺍﺳﺖ.(ﺍﻟﮑﺴﺎﻧﺪﺭ ﺩﻭﻣﺎ)ﺩﺭ ﺳﻘﻮﻁ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﻋﺸﻖ،ﻗﺎﻧﻮﻥﺟﺎﺫﺑﻪﺗﻘﺼﯿﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ. (ﺁﻟﺒﺮﺕ ﺍﻧﯿﺸﺘﯿﻦ)ﻭﺩﺭﺍﺑﺒﺎﺯﺗﺎﺧﻮﺩﺭﺍﺑﯿﺎﺑﯽ(...ﻓﯿﻠﺴﻮﻑﻣﻌﺎﺻﺮ ﻫﻨﺪﯼ)ﺩﺭﺯﻧﺪﮔﯽﺍﻧﺴﺎﻥﭼﯿﺰﯼﺑﻪﺯﯾﺒﺎﯾﯽﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺷﺘﻦ ﻧﻤﯽﺭﺳﺪ. (ﮊﺭﮊﺳﺎﻧﺪ)ﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺷﺘﻦﮐﺴﺎﻧﯽﮐﻪﺩﻭﺳﺘﻤﺎﻥﻣﯽﺩﺍﺭﻧﺪﮐﺎﺭﺑﺰﺭﮔﯽﻧﯿﺴﺖ،ﻣﻬﻢﺁﻥﺍﺳﺖﺁﻧﻬﺎﯾﯽﺭﺍﮐﻪﻣﺎﺭﺍﺩﻭﺳﺖﻧﺪﺍﺭﻧﺪ،ﺩﻭﺳﺖﺑﺪﺍﺭﯾﻢ...(ﺣﻀﺮﺕ ﻋﯿﺴﯽﻣﺴﯿﺢ)ﻫﯿﭻﭼﯿﺰﺩﺭﺯﻧﺪﮔﯽﺷﯿﺮﯾﻦﺗﺮﺍﺯﺍﯾﻦﻧﯿﺴﺖﮐﻪﮐﺴﯽﺍﻧﺴﺎﻥﺭﺍﺩﻭﺳﺖﺑﺪﺍﺭﺩ.ﻣﻦﺩﺭﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽﺧﻮﺩﻫﺮﻭﻗﺖﻓﻬﻤﯿﺪﻩﺍﻡﮐﻪﻣﻮﺭﺩﻣﺤﺒﺖﮐﺴﯽﻫﺴﺘﻢ,ﻣﺜﻞﺍﯾﻦﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖﮐﻪﺩﺳﺖﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍﻋﻼﻡﺭﺍﺑﺮﺷﺎﻧﻪﺧﻮﯾﺶﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ...(ﭼﺎﺭﻟﺰ ﻣﻮﺭﮔﺎﻥ)ﺍﺯﻣﯿﺎﻥﮐﺴﺎﻧﯽﮐﻪﺑﺮﺍﯼﺩﻋﺎﯼﺑﺎﺭﺍﻥﺑﻪﺗﭙﻪﻫﺎﻣﯽﺭﻭﻧﺪﺗﻨﻬﺎﺁﻧﻬﺎﯾﯽﮐﻪﺑﺎﺧﻮﺩﭼﺘﺮﺑﻪﻫﻤﺮﺍﻩﻣﯽﺑﺮﻧﺪﺑﻪﮐﺎﺭﺧﻮﺩﺍﯾﻤﺎﻥﺩﺍﺭﻧﺪ(ﺁﻧﺘﻮﺍﻥ ﭼﯿﮑﻒ)ﻫﯿﭻﮐﺲﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪﻣﺎﺭﺍﺑﻬﺘﺮﺍﺯﺧﻮﺩﻣﺎﻥﻓﺮﯾﺐ ﺩﻫﺪ. (ﮔﻮﺗﻪ

ﻫﻤﻪ ﻣﯿﭙﺮﺳﻨﺪ//ﭼﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺯﻣﺰﻣﻪﻣﺒﻬﻢ ﺁﺏ//ﭼﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﺩﻟﮑﺶﺑﺮﮒ//ﭼﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﯼ ﺁﻥ ﺍﺑﺮ ﺳﭙﯿﺪ//ﺭﻭﯼﺍﯾﻦ ﺁﺑﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻠﻨﺪ//ﮐﻪ ﺗﺮﺍ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪﺑﻪ ﮊﺭﻓﺎﯼ ﺧﯿﺎﻝ//ﭼﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﺒﻮﺗﺮﻫﺎ//ﭼﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﮐﻮﺷﺶ ﺑﯽﺣﺎﺻﻞ ﻣﻮﺝ//ﭼﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺧﻨﺪﻩ ﺟﺎﻡ//ﮐﻪ ﺗﻮﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ//ﻣﺎﺕ ﻭ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﯽﻧﮕﺮﯼ//ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﺑﺮ//ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﺏ//ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﮒ//ﻣﻪﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﺑﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻠﻨﺪ//ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﻠﻮﺕﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﺒﻮﺗﺮﻫﺎ//ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﺗﺶﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﻟﻐﺰﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻡ//ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﯾﻦﺟﻤﻠﻪ ﻧﻤﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻢ//ﻣﻦ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺭﺍﻫﻨﮕﺎﻡ ﺳﺤﺮ//ﺭﻗﺺ ﻋﻄﺮ ﮔﻞ ﯾﺦ ﺭﺍ ﺑﺎﺑﺎﺩ//ﻧﻔﺲ ﭘﺎﮎ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﮐﻮﻩ//ﺻﺤﺒﺖ ﭼﻠﭽﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺻﺒﺢ//ﺏﻏﺾﭘﺎﯾﻨﺪﻩ ﻫﺴﺘﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻨﺪﻡ ﺯﺍﺭ//ﮔﺮﺩﺵ ﺭﻧﮓﻭ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻞ//ﻫﻤﻪ ﺭﺍﻣﯿﺸﻨﻮﻡ//ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ//ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻤﯽﺍﻧﺪﯾﺸﻢ//ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻢ//ﺍﯼ ﺳﺮﺍﭘﺎ ﻫﻤﻪﺧﻮﺑﯽ//ﺗﮏ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻢ//ﻫﻤﻪﻭﻗﺖ//ﻫﻤﻪ ﺟﺎ//ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻢﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺎﻧﺪﯾﺸﻢ//ﺗﻮ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﺑﺪﺍﻥ//ﺗﻮ ﺑﯿﺎ//ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻥ//ﺟﺎﯼ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺷﺒﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﺘﺎﺏ//ﭘﺎﺳﺦ ﭼﻠﭽﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ//ﻗﺼﻪ ﺍﺑﺮ ﻫﻮﺍﺭﺍ ﺗﻮ ﺑﺨﻮﺍﻥ//ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﺑﻤﺎﻥ//ﺩﺭ ﺩﻝ ﺳﺎﻏﺮ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﻮ ﺑﺠﻮﺵ//ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﺍﺯ ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺎﻧﻢﺑﺎﻗﯽﺍﺳﺖ//ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺟﺮﻋﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﻡ ﺗﻬﯽ ﺭﺍﺗﻮﺑﻨﻮﺵ

ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ!ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﺭﺍﻣﺸﯽ ﺩﻩ ﺗﺎﺑﭙﺬﯾﺮﻡ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮﺩﻫﻢ،ﺩﻟﯿﺮﯼ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﻫﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﮐﻪﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﻫﻢﻭ ﺑﯿﻨﺸﯽ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺭﺍﺑﻔﻬﻤﻢﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍﻣﺮﺍ ﻓﻬﻤﯽ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺩﻧﯿﺎ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺁﻥﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﯿﻞ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﻨﻨﺪﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ!ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺗﻨﻔﺮﻫﺴﺖ ﺑﺬﺭ ﻋﺸﻖ ﺑﮑﺎﺭﻡﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺁﺯﺍﺩﮔﯽ ﻫﺴﺖ ﺑﺒﺨﺸﺎﯾﻢ ﻭﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﻏﻢ ﻫﺴﺖ ﺷﺎﺩﯼ ﻧﺜﺎﺭ ﮐﻨﻢﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍﻗﺪﺭﺕ ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻧﺎﺩﺭﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﮐﻦﺧﺪﺍﯾﺎ!ﺧﻄﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻗﻄﻊﺍﻣﯿﺪﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺒﺨﺸﺎ ﻭﻣﺮﺍﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﻦ....ﺧﺪﺍﯾﺎ!ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪﺩﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﺁﮔﺎﻩ ﻭﺭﺍﺿﯽ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍﮐﻮﭼﮑﯽ ﭼﯿﺰ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﺭﻡﺁﺭﺍﻣﺸﻢ ﺭﺍﺑﺮﻫﻢ ﺑﺰﻧﺪﺧﺪﺍﯾﺎ!ﻣﺪﺩﯼ ﺩﻩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﯿﻢ ﺩﻝ ﯾﻪ ﺁﺩﻡﻧﺒﺎﺷﻪ

)ﯾﺎﺩ ﺷﻬﯿﺎﺭ(ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ)ﮐﺎﺭ ﮔﻞ ﺯﺍﺭﺷﻮﺩ ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺁﺋﯽ ﻧﺮﺥ ﯾﻮﺳﻒﺷﮑﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺁﺋﯽ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﺑﺮ ﺭﻭﺩﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺑﺮﺁﺋﯽ ﻟﺐ ﺑﺎﻡ ﮔﻞ ﮐﻢ ﺍﺯ ﺧﺎﺭ ﺷﻮﺩﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺁﺋﯽ ﺷﺎﻧﻪ ﺯﺩ ﺯﻟﻒ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥﭼﻤﻦ ﺑﺎﺩ ﺑﻬﺎﺭ ﺗﺎ ﺗﻮ ﭘﯿﺮﺍﻧﻪ ﺳﺮ ﺍﯼ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺳﺮﮐﺎﺭ ﺁﺋﯽ ﺍﯼ ﺑﺖ ﻟﺸﮕﺮﯼ ﺍﯼ ﺷﺎﻩ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺎﻩﺳﭙﺎﻩ ﺳﭙﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﮑﺎﺭ ﺁﺋﯽﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﮐﺮﺩﻡ ﺷﺐﺗﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻡ ﺷﻤﻊ ﺷﺐ ﺗﺎﺭ ﺁﺋﯽﭼﺸﻢ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻧﺮﮔﺲ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺩﺭﺩﻝ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﻣﻦ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺁﺋﯽ ﻣﺮﺩﻩ ﻫﺎﺯﻧﺪﻩ ﮐﻨﯽ ﮔﺮ ﺑﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﺳﺮ ﺯﻟﻒ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﻦﺑﻪ ﺩﻡ ﻣﺴﺠﺪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺁﺋﯽ ﻋﻤﺮﯼ ﺍﺯ ﺟﺎﻥﺑﭙﺮﺳﺘﻢ ﺷﺐ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﮔﺮ ﺗﻮ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺑﻪﭘﺮﺳﺘﺎﺭﯼ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺁﺋﯽ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺍﺕ ﺍﺯﺣﺎﻝ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﺍﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎﺭﯼ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺍﺯ ﺁﻥﮐﻦ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺁﺋﯽ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﻟﮑﺸﯽ ﺍﯼﺧﺎﻃﺮﻩ ﯾﺎﺭ ﻗﺪﯾﻢ ﺣﯿﻔﻢ ﺁﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﺍﻏﯿﺎﺭ ﺁﺋﯽ ﻻﻟﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﺪﺭﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﻫﻢ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﺮﺑﺖ ﺷﻬﯿﺎﺭ ﺁﯾﯽ

سلام خوبی هانیه جان عکس جدیدت مبارک

ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺘﮑﺎﻥ،ﻏﺼﻪ ﻫﺎﯾﺖ ﮐﻪﺭﯾﺨﺖ،ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵﮐﻦ.......ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺘﮑﺎﻥ،ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﯾﺖ ﺗﺎﻻﭘﯽﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﺯﻣﯿﻦ،ﺑﺬﺍﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﺑﻤﺎﻧﺪ،ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﻻﺑﻪ ﻻﯼ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﯾﺖﯾﮏ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺭﺍ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﮑﺶ...ﻗﺎﺏﮐﻦ ﻭ ﺑﺰﻥ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺩﻟﺖ......ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺍﮔﺮ ﺑﺘﮑﺎﻧﯽ،ﺗﻤﺎﻡﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎﯾﺖ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ....ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﻏﻢ ﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ...ﻭ ﻫﻤﻪ ﺣﺴﺮﺕ ﻫﺎ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﺖ.....ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺑﺘﮑﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﻋﺸﻘﻬﺎﯼ ﺑﭽﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﺍﯼ!ﻫﻢ ﺑﯿﻔﺘﺪ.....ﺣﺎﻻ ﺁﺭﺍﻡ ﺗﺮ،ﺁﺭﺍﻡ ﺗﺮ ﺑﺘﮑﺎﻥ ﺗﺎﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎﯾﺖ ﻧﯿﻔﺘﺪ......ﺗﻠﺦ ﯾﺎﺷﯿﺮﯾﻦ ﭼﻪ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟!ﺧﺎﻃﺮﻩ،ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺳﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﯾﺪﺑﻤﺎﻧﺪ....ﮐﺎﻓﯽ ﺳﺖ؟!!ﻧﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻟﺖ ﺧﺎﮎ ﺩﺍﺭﺩ...ﯾﮏ ﺗﮑﺎﻥﺩﯾﮕﺮ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ..ﺗﮑﺎﻧﺪﯼ؟؟!!ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻦ!ﭼﻘﺪﺭ ﺗﻤﯿﺰ ﺷﺪ.ﺩﻟﺖﺳﺒﮏ ﺷﺪ!ﺣﺎﻻ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺟﺎﯼ*ﺍﻭ*ﺳﺖ...ﺩﻋﻮﺗﺶ ﮐﻦ،ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﻣﺎﻝ*ﺍﻭ*ﺳﺖ...ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﯾﺨﺖ ﺍﺯ ﺩﻟﺖ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺍﻓﺘﺎﺩ...ﻭ ﺣﺎﻻ...ﻭﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪﯼ ﻭ ﯾﮏ ﺩﻝ،ﯾﮏ ﺩﻝ ﻭﯾﮏ ﻗﺎﺏ ﺗﺠﺮﺑﻪ،ﻣﺸﺘﯽ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻭﯾﮏ*ﺍﻭ..*ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﯽ ﺩﻟﺖ ﻣﺒﺎﺭﮎ!!!....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ﭼﻪ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪﺷﺎﻡ ﮐﺮﺩﻥﺑﻪ ﺷﺒﺎ ﻧﮕﻬﺎﻥ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻬﯽ ﺗﻤﺎﻡﮐﺮﺩﻥﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯ ﺭﻩ ﺑﺮﯾﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪﻣﺎﻫﺮﻭﺋﯽﻣﯽ ﻭﺻﻞ ﺍﻭ ﭘﯿﺎﭘﯽ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻪﺟﺎﻡ ﮐﺮﺩﻥ

LoOk...the moOn loOks like you!!See...the stars are shining for you!!Listen...the birds are singing for you!!Hear...my heart says:I LOVE YOU

بگذار ابر سرنوشت هرچه می خواهد ببارد ما چترمان خداست

Thank 4 ur add

ممكنه ما گلي رو دير ياد كنيم اما محاله عطر خوشش رو از دلمون پاك كنيم....