Hakkımda
Hayatımın tek zaferi doğabilmek, en büyük kaybı bunca yıldır yaşamak... Aşırı dozda uykusuzlukla kendime öldürmeye kalkışmamın sonucu olarak gönderilmiş migrenim, yalnızlığımın eseri saplantılara boğulmuş beynim, hissetmeye bile gücü kalmamış ruhumla batmış, lağam içinde bir hayat yaşıyorum... Etrafımdaki pisliklerle mutluyum
İnsanlara "bardağa ne dolu, ne boş tarafından bak" derken, batan hayatımın hangi evresinde objektif oldum bulamıyorum...
Git gide batmaya isyan etmek yerine adım adım tırmanmayı deneyemeyecek kadar yorgun olduğumdan bahsediyorum...
Çelişkilere bu kadar saplanmışken, çelişkiden uzak bir hayatı hayal edemiyorum...
sonunda bir anlam çıkartıyorum ve tekrarlıyorum; batıklarım, yaralarım, çelişkilerim, hayallerim, tüm güzelliklerim ve acılarımla MUTLUYUM, çünkü yaşadığım hayat sadece benim!